مرگ در اندیشة غادة السّمان

میرایی و مرگ به عنوان یکی از موضوعات اساسی و یک حقیقت که همگان در آن مشترکند از دیرباز تاکنون همواره مورد توجه ادیبان و اندیشمندان بوده و هست. «غادة السّمان» شاعر و نویسندة زن عرب، از یک طرف تحت تأثیر اندیشه های اگزیستانسیالیستی و زیستن در فرانسه، مهد این مکتب و از سوی دیگر متأثر از شکست اعراب از اسرائیل و نیز حضور در لبنان در زمان جنگ های داخلی آن کشور و هم چنین برخورداری از روحیة ادیبانه و ظریف و ژرفانگر خود، متأثر از تجربة تلخ حوادث گزنده، و از جمله مرگ است. مرگ توانسته است تصویر خود را بر ذهن و زبان او مسلط کرده و در جای جای آثار وی متبلور شود، به گونه ای که می توان گفت بیشتر شخصیت های داستان های «غادة» به نوعی با مرگ در ارتباط اند. مرگ در اندیشة غادة السمان در زندگی مردمانی که درشعله های سرکش جنگ ها و خونریزی ها می زیند، اما روحشان دیر بازیست که مرده است و نیز در زندگی فرهیختگان و ادیبانی که به دلیل غوطه وری در مشکلات و مسائل زندگی از علم و ادب فاصله گرفته و با روزمرگی و مرگ تدریجی رو به رو هستند ترسیم می گردد. زندگی از نظر او معنایی عمیق دارد. او معتقد است مرگی که مایة نجات دیگران است مرگ نیست بلکه زندگی واقعی است. مرگِ مرگ است. او شهادت را عین بقا می داند شهید نه تنها نمی میرد بلکه جاودانه می شود. دسته ای دیگر نیز که در جدال مرگ و زندگی جانب زندگی را می گیرند و تسلیم مرگ نمی شوند در یک پارادوکس جدی و چالش برانگیز نه تنها مورد تحسین «غادة» بلکه نمایندة وی در داستان هایش هستند. و این نگرش همان عنصری است که ادب مقاومت را پویا و زنده می دارد.